‘Ik moet even plassen’,
vertelt ze haar geheim
een paar keer op een avond.
Tenger wiegt ze even weg
en ik kijk haar na
tot ze weer terug is
van even plassen.
Met mijn hoofd in haar schoot
rust mijn oor er bijna op.
Ik hoop dat het geheim
even niet moet plassen.
25 januari 1996
Hieronder herken ik de vrouw weer op wie ik bijna 20 jaar geleden verliefd werd. Op haar ogen en haar mooie, schone tanden, die je op deze foto gelukkig niet ziet, omdat ze er inmiddels bruingele putjes in gerookt heeft. Het gekke is dat me nu pas opvalt dat haar kin veel minder rond en vrouwelijk is dan me voor de geest stond. Maar haar uitstraling raakt me nog steeds, wanneer ik deze foto zie. Zomaar van Google-afbeeldingen gehaald. Maar, hoe komt ze aam die wijde pupillen?
